Περιοδικό δρόμου. Τι είναι πάλι τούτο; Εκεί που θα κάθομαι και θα πίνω τη φρεντάρα μου θα έρχεσαι να μου πουλάς περιοδικά; Άσε μας ρε φίλε στα βάσανά μας, αν θέλω θα την πάρω από το περίπτερο.

Αυτές θα μπορούσαν να είναι σκέψεις του μέσου Νεοέλληνα όταν πρωτοάκουσε για τη Σχεδία, το πρώτο ελληνικό περιοδικό δρόμου. Δεν είναι free press, δεν πωλείται στα περίπτερα,δε μοιράζεται στα φανάρια και στα διόδια τις Κυριακές, ούτε θα τη βρεις στα stands έξω από τους σταθμούς του μετρό. Χωροταξικά ναι, κάπου εκεί θα τη βρεις τη Σχεδία, αλλά σε χέρια. Ποτέ δεν είναι αφημένη και “ορφανή”, αλλά πάντα στην αγκαλιά του πωλητή της και περιμένει στωικά να την πάρουμε εμείς στη δική μας. Το αντίτιμο προσφέρει ανακούφιση στον πωλητή αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Όχι το αύριο το αόριστο, αλλά το πραγματικό. Την αυριανή μέρα που θα ξημερώσει, τι θα φάει, πού θα κοιμηθεί, αν θα χαμογελάσει. Ίσως αυτό το αντίτιμο είναι η δική του σχεδία για τη σωτηρία, ίσως απλά η πανάκεια για να περάσει κι αυτή η μέρα. Δεν έχει σημασία.

Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι αγοράζοντας τη Σχεδία, γινόμαστε μέτοχοι σε μια άλλου είδους αγοραπωλησία, ξένη σε μας μέχρι σήμερα, σε μία συναλλαγή που εφοδιάζει εμάς με ενημέρωση, τέχνη αλλά και προβληματισμό διαβάζοντας, ενώ στον άνθρωπο που μας την προμήθευσε προσφέρει κίνητρο και δύναμη να συνεχίσει να στέκεται όρθιος. Δεν είναι ελεημοσύνη, εξάλλου ποτέ μου δεν έχω αφήσει εαυτόν να “ελεήσει” κάποιον συνάνθρωπο, από άποψη. Είναι επένδυση για το μέλλον της κοινωνίας μας, μικρό χάρτινο καράβι με ούριο άνεμο τον πολιτισμό και προορισμό την απομυθοποίηση του περιθωρίου. Δεν είναι “κάτι περιθωριακοί τύποι” αυτοί που στέκουν δεξιά κι αριστερά με το κοκκινωπό γιλέκο και πωλούν τη Σχεδία, είμαστε εμείς οι ίδιοι που βοηθάμε και βοηθιόμαστε χωρίς να μας χρωστά κανείς τίποτα και χωρίς να χρωστάμε. Παρά μόνο στους εαυτούς μας.

Κωστής Μπακόπουλος

(Στη “Σχεδία” βρίσκετε συχνά πυκνά τις φωτογραφίες μου.)